1 واقف کسی ز شیوه ی آن کج کلاه نیست چون صورت فرنگ، نگاهش نگاه نیست

2 دل ها ز راز یکدگر آگاه نیستند آیینه را به خانه ی آیینه راه نیست

3 دایم چو آفتاب سفید است روی من چشمی مرا به سرمه ی مردم سیاه نیست

4 بی برگی جهان همه معلوم من شده ست گل چون طلب کنم که به باغش گیاه نیست

5 غافل مشو که مردم درویش را سلیم در خرقه هست پشمی، اگر در کلاه نیست