1 دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت ایمان مرا دید و دلش بر من سوخت

2 از خرقهٔ کفر، رقعه‌واری بگرفت آورد و بر آستین ایمانم دوخت

1 اگر کنم گله من از زمانهٔ غدار به خاطرت نرسد از من شکسته غبار

2 به گوش من، سخنی گفت دوش باد صبا من از شنیدن آن، گشته‌ام ز خود بیزار

1 تا نیست نگردی، ره هستت ندهند این مرتبه با همت پستت ندهند

2 چون شمع قرار سوختن گر ندهی سر رشتهٔ روشنی به دستت ندهند