سهی سروا گذاری سوی از جهان ملک خاتون غزل 1152

1 سهی سروا گذاری سوی ما کن امید ناامیدی را روا کن

2 به جان آمد دلم از درد دوری بیا درد دل ما را دوا کن

3 جفا تا کی کنی بر من نگارا خلاف رای خود روزی وفا کن

4 ز روی لطف و یاری رحمت آور بدین بیچاره و تندی رها کن

5 بهار آمد زمانی خوش برآسا عزیز من به ترک ماجرا کن

6 به عشق روی تو شد مبتلا دل به وصلت چاره این مبتلا کن

7 الا ای مردم چشم جهان بین به محراب دو ابرویش دعا کن

8 ز خوان وصل تو بس بی نواییم ز لطفت رحمتی بر بینوا کن

9 به کوری حسودان یک دو روزی بیا جانا و رو در روی ما کن

10 تویی شاه جهان و من گدایی نظر گر می کنی سوی گدا من