سهی سرو مرا بالابلندست از جهان ملک خاتون غزل 161

1 سهی سرو مرا بالابلندست رخش چون آتش و لبها چو قندست

2 رخش چون آتش است و لب پر از قند بر آن آتش دل و جانها سپندست

3 در آن زلفین پیچاپیچ یارم دل مسکین چو مرغی پای بندست

4 خم طاق دو ابرویش کمانست سر زلفین پر چینش کمندست

5 تنم از بار عشقش زار گشته دلم از درد هجرش مستمندست

6 چه پرسی حالم از دوران غدّار جفا بر من فزون از چون و چندست

7 جهان از آرزوی روی جانان جهانی را ز پیش دل فکندست