سهی سرو مرا بالا بلندست از جهان ملک خاتون غزل 160

1 سهی سرو مرا بالا بلندست لب جان بخش او خوشتر ز قندست

2 منم در عشق او نالان همانا نمی داند شب هجران که چندست

3 کسی داند درازی شب هجر که در زلف دلارامی به بندست

4 دل مسکین من در بام و در شام به نار هر دو رخسارت سپندست

5 چرا آن دلبر نامهربانم درخت مهر ما از بیخ کندست

6 ندارد با من دلخسته یاری به غایت سرکش و بدخو و تندست

7 چو بدخویی نباشد در جهان هیچ مکن جانا که کاری ناپسندست