تا کیم خاطر آسوده به غم رنجه کنی از جامی غزل 1000

1 تا کیم خاطر آسوده به غم رنجه کنی جان فرسوده ام از تیغ ستم رنجه کنی

2 گفته ای کم کنمت رنجه چه رنجی بسیار رنجش من همه آن ست که کم رنجه کنی

3 گر چه دیده ست بسی رنج ز چشمم قدمت چشم بر راه تو دارم که قدم رنجه کنی

4 از غم نامه و نام تو خرابم چه شود که به حرفی دو سه یک بار قلم رنجه کنی

5 تنگ شد شهر وجود از تو رقیبا بر من قدم آن به که به صحرای عدم رنجه کنی

6 ستم از دست تو باشد کرم آن دولت کو که تو دستی پی قتلم ز کرم رنجه کنی

7 جامی از دیده قدم کن چه روی بر در یار حیف باشد که به پا خاک حرم رنجه کنی