تا در سر تو مایهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 37

1 چندانک دلم جان کند اندر سر و کار هرگز نشود به وصل کس برخوردار

2 جوهر دارد دل من وزآن خوانند عشّاق جهان دل مرا جوهر دار

1 تا بتوانم به ترک غمها سازم گر بگریزم من از غمت ناسازم

2 گفتی غم من به پای تو تاخته نیست گو پای مباش من زسر پا سازم

1 ای دل صفت جمال او نتوان گفت وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت

2 هر چند مقرّبی ولی از هیبت هرگز سخن وصال او نتوان گفت