آن قدر سوزی که خواهد شعله از سلیم تهرانی غزل 327

1 آن قدر سوزی که خواهد شعله با آه من است هر زر داغی که دارد عشق، تنخواه من است

2 در جگر آبم نمانده، گریه را سامان کجاست آستینم تر ز ننگ دست کوتاه من است

3 نرگسی بر رهگذار خویش دیدم، سوختم نوغزال من همانا چشم بر راه من است

4 نیست آزادی نصیب من، که هرجا می روم بند و زنجیرم چو فیل مست همراه من است

5 بس که اخوانند چون یوسف به من نامهربان گرگ همچون پاسبانان بر سر چاه من است

6 احتیاجم نیست بر شاهان عالم چون سلیم در جهان هرجا که درویشی بود، شاه من است