چنان به پیش فلک نالم از غمت از جویای تبریزی غزل 3

1 چنان به پیش فلک نالم از غمت شب‌ها که خون دل می‌چکد از دیده‌های کوکب‌ها

2 چو بسته خون دلم را به خویش می‌آرد برای خنده گشایم اگر ز هم لب‌ها

3 نگاه برق گذارش چو شمع دل‌ها گشت شرار شعلهٔ آهم شده است کوکب‌ها

4 دلم ز سختی ره ناله می‌کند چو جرس که سنگ راه طلب گشته است مطلب‌ها

5 نمی‌کشم دم گرمی به کام دل جویا ز ترس ریزش این آبگینهٔ قالب‌ها