چنان به کوی تو آسوده از از فروغی بسطامی غزل 376

1 چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم که در ضمیر نیامد خیال حوری عینم

2 کمند طره نهادی به پای طاقت و تابم سپاه غمزی کشیدی به غارت دل و دینم

3 نه دست آن که دمی دامن وصال تو گیرم نه بخت آن که شبی جلوهٔ جمال تو بینم

4 مرا چه کار به دیدار مهوشان زمانه که با وجود تو فارغ ز سیر روی زمینم

5 ز رشک مردن من جان عالمی به لب آید اگر به روی تو افتد نگاه باز پسینم

6 ز بس که هر سر مویم هوای مهر تو دارد نمی‌برم ز تو گر سر بری به خنجر کینم

7 ز حسرت لب میگون و جعد غالیه سایت رفیق لعل بدخشان، شریک نافهٔ چینم

8 معاشران همه مشغول عیش و عشرت و شادی به غیر من که شب و روز با غم تو قرینم

9 چگونه شاد نباشد دلم به گوشه نشینی که خال گوشهٔ چشم تو کرده گوشه‌نشینم

10 بر آستانهٔ آن پادشاه حسن فروغی کمان کشیده ز هر گوشه لشکری به کمینم