1 شکری نیئی شکر کو چو تو خوش دهان ندارد قمری نئی قمر کو شکرین زبان ندارد

2 به خوشی و دلستانی به دو هفته ماه مانی نه که ماه آسمانی لب درفشان ندارد

1 خسروا داشت سخایی تو مرا پار چنانک کآن نیارست زدن لاف ز هستی من

2 آسمان با همه تعظیم و بلندی کوراست می زد از روی تواضع دم پستی با من

1 شب وداع چو برداشتن طریق صواب به عزم بندگی صاحب سپهر جناب

2 از آفتاب سپهرم نبود خالی چشم وز آفتاب زمینم بماند دیده پر آب