کند به راه تو پامال، آسمان از سلیم تهرانی غزل 40

1 کند به راه تو پامال، آسمان ما را حباب آبله ی پاست موج دریا را

2 هوای کعبه ی کوی تو مضطرب دارد چو خیل مور سراسیمه، ریگ صحرا را

3 به گریه، دیده ای از دل کریم تر دارم به خاک ریخته ابر آبروی دریا را

4 ز پای راهروان تو تا قیامت ماند نشان آبله بر روی، سنگ سودا را

5 همین هما نخورد ز استخوان من روزی که آب و دانه ز اشک من است عنقا را

6 تلاش آب بقا ای سکندر این همه چیست نمی دهند به کس خود دوبار دنیا را

7 گریزپاست نشاط جهان، درین گلشن ز دست خود نگذاری تذرو مینا را

8 برای فتنه جهان را بهانه بسیار است نسیمی از پی طوفان بس است دریا را

9 صدا چگونه برآید، که این سیه چشمان به سنگ سرمه شکستند شیشه ی ما را

10 سلیم، خوابت اگر شب نمی برد در عشق چو شمع چرب کن از مغز سر، کف پا را