دوش دل ناگشته سیر از وصل از عرفی شیرازی غزل 154

1 ماهم نه نهالی است که خورشید بر اوست طوبی خس زیبا چمنی که این شجر اوست

2 مرغی که حرم را شرف از نسبت او بود جاروب حرمگاه صنم بال و پر اوست

1 کوی عشق است و همه دانه و دام است اینجا جلوهٔ مردم آزاده حرام است اینجا

2 هرکه بگذشت در این کوی به بند افتاده‌ست طائر بی قفس و دام کدام است اینجا

1 گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را ادب کی می گذارد تا ببوسم آستانش را

2 صبا از کوی لیلی گر وزد بر تربت مجنون کند آتشفشان چون شمع، استخوانش را