1 دوش با خود نفسی مصلحت دنیا را میزدم هندسه ئی در بدو در نیک امور

2 گاه میساختمی بر که و حوضی که در او جز بکشتی نکند خیل خیالات عبور

3 گه بصحرای هوس از پی نظار گیان باغها ساختمی متصل دور و قصور

4 گاهشان کردمی از حور چو فردوس برین ز آنکه فردوس برین خوش نبود بی رخ حور

5 ناگهان گفت بگوش دل من هاتف غیب کز جهان بیخبری بس که شدی مست غرور

6 رخت بر بند ازین خانه ظلمانی خاک نور پاکی وطنت نیست بجز عالم نور

7 بود پیش از تو فراوان چه صدور و چه عظام وین زمان نیست بجا غیر عظامی ز صدور

8 خانه ئی بر گذر سیل درین کهنه رباط بچه کار آید ازو خانه خدا گشته نفور

9 خانه در عالم وحدت طلب ای ابن یمین تا بار کانش ز دوران نرسد هیچ فتور