ربود دوش چنان باده وصال از مشتاق اصفهانی غزل 229

1 ربود دوش چنان باده وصال تو هوشم که تا صباح قیامت خراب باده دوشم

2 بحشر هم عجب از جور یار نیست که چون نی برآورد چو زخاکم درآورد بخروشم

3 نه خود بحرف تو گویا شوم که شوق تو باشد کلید قفل لب بسته و زبان خموشم

4 مرا چه سود زهم بزمیت که باتو نباشد رهین گفت‌وشنو هیچگه زبانم و گوشم

5 بساغرم همه مشتاق زهر و شاد از اینم که چرخ دل نخراشد ز نیش منت نوشم