گه رهزن و گاه رهنمون می‌آیی از همام تبریزی رباعی 99

1 بر سر کوی تو سرها می‌رود جان فدای روی زیبا می‌رود

2 نیست کویت منزل تر دامنان هر که عیار است آنجا می‌رود

1 اینک آن روی مبارک که سزای نظر است مه چه باشد که ز خورشید بسی خوب‌تر است

2 روح پاک است مصور شده از بهر نظر ور نه این حسن نه اندازه روی بشر است

1 کرد طلوع آفتاب خیز برون بر چراغ منزل ما ز آفتاب چون دل اهل صفاست

2 فتنهٔ صورت شود گو دل لعبت پرست جان که به معنی رسید غافل از این ماجراست