شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت از شیخ بهایی رباعی 6

1 رندان گاهی ملک جهان می‌بازند گاهی به نگاهی، دل و جان می‌بازند

2 این طور قمار، نه چند است و نه چون هر طور برآید، آنچنان می‌بازند

1 نقض کرم است آن که قدرش در حوصلهٔ امید گنجد

1 یک دمک، با خودآ، ببین چه کسی از که دوری و با که هم نفسی

2 ناز بر بلبلان بستان کن! تو گلی، گل، نه خاری و نه خسی