شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت از شیخ بهایی رباعی 6

1 یارب، تو مرا مژدهٔ وصلی برسان برهانم از این نوع و به اصلی برسان

2 تا چند از این فصل مکرر دیدن بیرون ز چهار فصل، فصلی برسان

1 زاهد نکند گنه، که قهاری تو ما غرق گناهیم، که غفاری تو

2 او قهارت خواند و ما غفارت آیا به کدام نام، خوش داری تو؟

1 ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما درهم شده خلقی، ز پریشانی ما

2 بت در بغل و به سجده پیشانی ما کافر زده خنده بر مسلمانی ما