شیراز خوش است خاصه از جهان ملک خاتون رباعی 147

1 ای سرو چمن چو قامتت راست با ما تو بگو که آن چه بالاست

2 میلت سوی ما بدی همیشه این سرکشی تو از چه برخاست

1 مرا سریست که بی باده نیک سرمستست مرا دلی که به زلفین دوست پابستست

2 مرا به روی چو ماه تو اشتیاق تمام به جان تو که چو ابروی دوست پیوستست

1 نه توان پیش تو آمد نه تو آیی بر ما کیست پیغام رسان من و تو غیر صبا؟

2 بیش از این طاقت بار شب هجرانم نیست ای عزیز از سر لطفت ز در بنده درآ