ننگ منت بر نتابد همت مردانه از جویای تبریزی غزل 886

1 ننگ منت بر نتابد همت مردانه ام می رسد از آب خود مانند گوهر دانه ام

2 همتم هرگز نشد خجلت کش احسان کمی هیچگه از ریزش باران نشد تر دانه ام

3 می رساند رزق ما هر جا بود خود را به ما همچو مور از خویش بیرون آورد پر دانه ام

4 من که از طور تجلی شعله افروز دلم کی گذارد برق بی زنهار پا بر دانه ام