1 شاها تویی آنکه از بزرگی بر سقف سپهرت آستانه‌ست

2 دست ستم زمانه بکشست تا دست تو بر سر زمانه‌ست

3 از دور فلک نصیبه تو اقبال و بقای جاودانه‌ست

4 هر تیر که هیبت تو انداخت آن را دل دشمن نشانه‌ست

5 چون بنده رای تست خورشید شک نیست که چرخ بنده خانه‌ست

6 از رشک تو دشمنت که کم باد پرخون شده دل چو نار دانه‌ست

7 می‌خواست کمینه بنده تو کاندر ره بندگی یگانه‌ست

8 شعری گفتن به رسم نوروز زان شکل و نمط که در خزانه‌ست

9 لیکن چو بدید روز نوروز واپس تر و کوچ در میانه‌ست

10 خود راست بگوید این چه شوخیست! زیرا که دروغ خوش فسانه‌ست

11 با یاد تو داد خویشتن را نوروزی و تهنیت بهانه‌ست