چندین هزار صید فتد از از فروغی بسطامی غزل 303

1 چندین هزار صید فتد از قفای تو هر گه که التفات کنی بر قفای خویش

2 امکان شکوه هست ز جور و جفای تو شرم آیدم ز دعوی مهر و وفای خویش

3 دانی ز ناله بهر چه خاموش گشته‌ام رشک آیدم به عالم عشق از صدای خویش

4 از شنعتی که محرم و بیگانه می‌زند مگذر ز آشنای دیر آشنای خویش

5 یا لاف عاشقی بر معشوق خود مزن یا با رضای او بگذر از رضای خویش

6 در شاه راه عشق مرو با هوای نفس گر مرد این رهی بنه از سر هوای خویش

7 دردا که درد عشق مجال این قدر نداد عشاق را که چاره کنند از برای خویش

8 ما را اگر فلک بگذارد به اختیار بیرون ز کوی او نگذاریم پای خویش

9 فارغ نشد فروغی از آن شمع خانه‌سوز تا آتشی ز ناله نزد در سرای خویش