1 سرورا عرضها نمی باید که به دست سخن بسوده شود

2 شعر آیینه ییست کاندر وی صورت حالها نموده شود

3 هر کجا تخم مردمی کارند خوشۀ شکر از آن دروده شود

4 زنگ این ننگ از صحیفه نام نه همانا که خود ز دوده شود

5 هر که از شاعران طمع دارد به کدامین زبان ستوده شود؟

6 بس که نا گفتنی شود گفته هر کجا این سخن شنوده شود

7 هیچ عاقل به خویش نپسندد هر چه از مال ما ربوده شود

8 هست نقصان عرض و وصمت جاه مال کز سیم ما فزوده شود

9 زشت نبود که آن که کان دارد به گدایی به خاک توده شود

10 چه گشاید ترا از آن صندوق که به حرف هجا گشوده شود