1 سرافرازا تو آن صدری که طبعت به جز تخم نکو نامی نکارد

2 گلستان کرم را بشکفد گل اگر ابر کفت بر وی به بارد

3 میان هر چه زان عاجز شود وهم حکومتها همه رایت گذارد

4 ز من دریاب و این یک نکته بشنو که هر کان بشنود بر دل نگارد

5 تبی کامد به تو نز بهر آن بود که تا بر خاطرت رنجی گمارد

6 ز بس کامیخت با دونان بترسید که او را هر کس از دونان شمارد

7 به دریای لطافت کان تن تست فروشد تا مگر غسلی برآرد

8 پس آنگه زود برگردید و دانست که تاب حمله دریا ندارد

9 سزد گر طبعت از روی بزرگی چنین بی خردگی زو در گذارد

10 نصیب خصم بی آب تو با دا تبی کورا به خاک و گل سپارد