علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است از شیخ بهایی رباعی 20

1 کاری ز وجود ناقصم نگشاید گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید

2 شاید ز عدم، من به وجودی برسم زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید

1 افسوس که عمر خود تباهی کردیم صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

2 در دفتر ما نماند یک نکته سفید از بس به شب و روز سیاهی کردیم

1 فصاد، به قصد آنکه بردارد خون می‌خواست که نشتری زند بر مجنون

2 مجنون بگریست، گفت: زان می‌ترسم کاید ز دل خود غم لیلی بیرون