علم است برهنه شاخ و تحصیل، از شیخ بهایی رباعی 20

1 یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند تا هرچه غیر اوست، به یک سو نمی‌کند

2 روشن نمی‌شود ز رمد، چشم سالکی تا از غبار میکده، دارو نمی‌کند

1 فصاد، به قصد آنکه بردارد خون می‌خواست که نشتری زند بر مجنون

2 مجنون بگریست، گفت: زان می‌ترسم کاید ز دل خود غم لیلی بیرون

1 ای چرخ که با مردم نادان یاری هر لحظه بر اهل فضل، غم می‌باری

2 پیوسته ز تو، بر دل من بار غمیست گویا که ز اهل دانشم پنداری