1 سیدمحمد آنکه فلک از وفات او پنهان دریغ میخورد و آشکار حیف

2 زین گلستان نچیده گلی شد برون دریغ زین بوستان نخورده بری بست بار حیف

3 نخلش ز پا فتاد ز جور سپهر آه سروش نگون شد از ستم روزگار حیف

4 غافل ز رشته در سادات بر زمین افتاده گم شد آن گهر ابدار حیف

5 القصه از جفای فلک چون بباد رفت آن گل که بود چندیش از ساخسار حیف

6 مشتاق گفت از پی تاریخ رحلتش زان کوکب سپهر سیادت هزار حیف