1 بگو ای باد آن سر خیل رعنا پادشاهان را سر کج افسران تاج سر زرین کلاهان را

2 همه محزون گدازان آفتاب مضطرب سوزان شه اشفته حالان خسرو مجنون سپاهان را

3 تو ای سلطان خرم دل که از مشغولی غیرت سر غوغای دیوان نیست خلوت دوست شاهان را

4 به خلوتگه چه بنشینی ز دست حاجیان بستان نهانی عرضهای سر به مهرداد خواهان را

5 چو چشم کم حجابان سوی خود بینی بیاد آور نگه‌های حجاب آمیز پر حسرت نگاهان را

6 ز کذب تهمت اندیشان گهی آگاه خواهی شد که بیرون آری از زندان حرمان بی‌گناهان را

7 مباش ای محتشم پر ناامید از وی که می‌باشد غم امیدواران گاه امید کاهان را