صراحی می‌زند هردم از عمادالدین نسیمی غزل 167

1 مرا در آتش غم، عشقت آن زمان انداخت که عشق روی تو آشوب در جهان انداخت

2 به تیر غمزه چو چشمت مرا بزد گفتم که مشتری نظری بر من از کمان انداخت

1 حق بین نظری باید تا روی مرا بیند چشمی که بود خودبین، کی روی خدا بیند

2 دل آینه او شد کو تشنه دیداری تا همچو کلیم الله بر طور لقا بیند

1 در کوی خرابات مناجات توان کرد در طور لقا عیش خرابات توان کرد

2 گر بازی شطرنج خط و خال تو این است لیلاج جهان را به رخت مات توان کرد