دست ریزش ساقیا هرگز از جویای تبریزی غزل 1036

1 دست ریزش ساقیا هرگز مباد از ما کشی ما ز شاگردان گردابیم در دریاکشی

2 قمری دل، آشیان بر سرو نوخیز تو بست رتبه افزاید غمم را هر قدر بالاکشی

3 بیدلان را دست لطفی هم توان بر سر کشید چند پای ناز در دامان استغنا کشی

4 ذوق غلتیدن به خاک ازیاد قدی می بری گر دمی در سایهٔ سرو بلندی واکشی

5 از سر کویش برای مصلحت پایی بکش تا به کی جویا رعونت را بت رعناکشی