ساقیا صاف می عیش به خودکامان ده از جامی غزل 883

1 ساقیا صاف می عیش به خودکامان ده دردی درد به خون جگر آشامان ده

2 هر که دردی نکشد گر چه سر خاصان است بکش افسار و سرش در گله عامان ده

3 مشرب دردکشی نیست نکونامان را مطربا خیز و صلا در صف بدنامان ده

4 زاهدان ز آتش ما سوختگان محرومند شرری یا رب ازین شعله به آن خامان ده

5 چون ز شوق تو کشم سر به گریبان عدم بهر عطر کفنم گردی ازان دامان ده

6 نیست بی مقدم تو کار مرا سامانی قدمی رنجه کن و کار مرا سامان ده

7 جامی ایام گل از صومعه سوی چمن آی خرقه زهد به تاراج گل اندامان ده