1 ای سخا پیشه یی کامید مرا سوی بخت تو رهنمون آورد

2 پرتو همّت تو چون آتش رخ بدین چرخ آبگون آورد

3 چون بدیدم که نشتر از ره فصد از تن نازنینت خون آورد

4 عجب آمد مرا از ین حالت هر زمان حیرتم فزون آورد

5 گفتم این دست بحر بود،چرا همچو کان لعل از درون آورد؟

6 دست سرو، ارغوان شکوفه کند؟ یاسمین بار لاله چون آورد؟

7 شفق از افتاب طالع شد ؟ فلک این رسم نو کنون آورد؟

8 آخر الامر معنیی بس خوب در دلم عقل رهنمون آورد

9 دست تو بر مثال دریاییست که دو صد بحر را زبون آورد

10 همچو غوّاص سر بدو در برد شاخ مرجان ازو برون آورد