1 ساقی مهوش ار دهد جام شراب ناب را به که سپهر داردم ساغر آفتاب را

2 چند شوم به میکده بیخود و همدمان برند مست کشان کشان سوی خانه من خراب را

3 ساقی گلعذار من گر ز رخت عرق چکد عطر می مراست بس بر مفشان گلاب را

4 زهر فراق می کشم وه چه عذاب باشد این در ته دوزخ غمت چند کشم عذاب را

5 پیری و زهد و عافیت هر سه به وقت خود خوشند دار غنیمت این سه را عشق و می و شباب را

6 بسکه ببایدت کف حیف و ندامتت گزید فانی اگر ز کف نهی موسم گل شراب را