ساقی بیار باده و عیشم از جویای تبریزی غزل 967

1 ساقی بیار باده و عیشم به کام کن زین بیش خون مکن به دلم می به جام کن

2 در خون آرزوی تو عمری است می تپد کار دلم به نیم نگاهی تمام کن

3 تا چند از خمار توان دردسر کشید؟ دست هوس ز می کش و عیش مدام کن

4 با یار باده نوش و مخور آب دور ازو تفریق در میان حلال و حرام کن

5 از چشم غیر در رگ جانم نهفته وار یعنی که تیغ آن مژه را در نیام کن

6 جویا ز رهزنان هوا پاس دل بدار این کلبه را نمونهٔ دارالسلام کن