1 صدرا روا مدار ز انعام خود مرا مرحوم مانده دایم و آنرا بهانه هیچ

2 هر روز بامداد نهم رخ به درگهت یک دل پر از امید وپس آنگه شبانه هیچ

3 چندین هزار تیر معانی ز شست طبع کردم گشاد و نامداز آن بر نشانه هیچ

4 پنجاه سال خدمت این خانه کرده ام و امروز نیست همره من جز فسانه هیچ

5 گر مستحقّ هیچ نیم من و آفتاب چرخ پس نیست مستحّق عطا در زمانه هیچ

6 از طالعست این که من و آفتاب چرخ مشهور عالمیم و براین آستانه هیچ

7 زانم همی دهی که ترا در خزانه نیست یعنی کریم را نبود در خزانه هیچ

8 لایق بود ز نعمت تو هر که درجهان اندر میان نعمت و من بر کرانه هیچ

9 بر منهج امید من از وعده های تو دامیست بس شگرف و در آن دام دانه هیچ

10 در رستۀ قبول تو بازار من قویست لیکن چه حاصلست چو نارم به خانه هیچ؟

11 شد چون دهان دلبر من وعده های تو سرچشمۀ حیات و خود اندر میانه هیچ