1 صدر عالی اوحدالدین دام انعامه که هست چاکر خاک جنابش چشمه آب حیات

2 بر رخ این رقعه شکل نیلگون یعنی زمین داده رای او وزیر آسمان را شاه مات

3 خصمش از رشگ دوات و کلک گوهر بار او سر بریده همچو کلک آمد سیه دل چون دوات

4 عبده الاصغر خطابش کرده گاه فیض فضل بر فلک ماه عطارد بر زمین نیل و فرات

5 گشته اجرام سپهر از لمعه رایش اثر برده اوتاد زمین از فضله حلمش ثبات

6 بنده صدرش مجیر از صدمه صفرا و تب دارد الحق عارضه در شمل و صحت در شتات

7 دور از آن قطب جلال امروز شد حالش چنان کر ببینم باز نشناسم همی نعش از بنات

8 اندرین محنت جز از مدحش نمی خواهم امان وندرین نکبت جز از صدرش نمی جویم نجات

9 دارم اسباب علاج از خشک و تر الا دو چیز حاصل آید گر کند رایش سوی من التفات

10 آن یکی سر دو ترش چون شعر من یعنی نقوع وان دگر شیرین و خوش چون لفظ تو یعنی نبات