غم با لطف تو شادمانی از نجم‌الدین رازی رباعی 20

1 هر که را این عشقبازی در ازل آموختند تا ابد در جان او شمعی ز عشق افروختند

2 و آن دلی را کز برای وصل او پرداختند همچو بازش از دو عالم دیده ها بردوختند

1 این هفت سپهر در نوشتیم آخر وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

2 هم شد فدی تویی تو مایی ما وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

قال الله تعالی «فاذکروا الله کذکر کم آبائکم او اشد ذکرا». ,

و قال تعالی «و اذکر ربک فی نفسک تضرعا و خیفه و دون الجهر من القول بالغدو و الاصال». ,