اندوه هجر پیشه و شادی من از عرفی شیرازی غزل 91

1 اندوه هجر پیشه و شادی من است جویای آفتابم و شب هادی من است

2 زود آ ، که توتیا شود، این بیستون هجر زین سان که زیر تیشه ی فرهادی من است

3 تا خوانده ام که هیچ گره بی گشاد نیست تلخی فروش هجر تو قنادی من است

4 خضرم به چشم خوانده و ترسم خجل شود این خاک چشمه خیز که در وادی من است

5 آزادگی نه کام شناسای بندگی است نشو و نمای بندگی، آزادی من است

6 طغیان شوق بین که کجا زد به کشتنم اندوه را که فخر به همزادی من است

7 بلبل سرشت را غزل شوق بی نواست عرفی تو گوش باش که این وادی من است