زین بیش مرا خسته از جهان ملک خاتون رباعی 144

1 افتاده در دلم ز دو زلف تو تاب‌ها زان هر شبم ز غصّه پریشانست خواب‌ها

2 مهمان دیده است همه شب خیال تو آرم برای بزم خیالت شراب‌ها

1 جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما

2 مدّتی تا دل سرگشته به عالم گشتست تا چه شد حال دل خستهٔ آوارهٔ ما

1 این جهان بی وفا با کس نکردست او وفا درد از او بسیار باشد زو نمی آید دوا

2 هر درختی کاو کشد سر بر فلک از بار و برگ هم بریزاند به قهرش عاقبت باد فنا