ساقی چه دهی پند من این بزم از سلیم تهرانی غزل 115

1 ساقی چه دهی پند من این بزم شراب است از گریه مرا منع مکن، عالم آب است

2 از عشق تو آسان نتوان جست، که دارد دستی که گلوگیرتر از پای حساب است

3 از آینه ی ناصیه در حلقه ی مستان معلوم تنک ظرفی ما همچو حباب است

4 آن نامه که ما راز دل خویش نویسیم هر نقطه درو ترجمه ی چارکتاب است

5 بس خام که شد پخته ز آمیزش مستان در انجمن این زمزمه ی مرغ کباب است

6 از بخت زبون ناله ی ما صرفه ندارد خاموش نشستیم که دیوانه به خواب است

7 تا چند شماری ورق و هیچ ندانی زاهد به خدا این چه حساب و چه کتاب است

8 مجنون ترا سلسله از پا ننشاند در راه تو هر حلقه ی زنجیر، رکاب است

9 هر گاه به موری رسم، از بیم مکافات گویی به سر رهگذرم شیر به خواب است

10 هر قاصد و هر نامه بری رفت به مقصد مکتوب سلیم است که در بند جواب است