1 صباح بر سرم آمد خیالِ طلعتِ دوست چنان نمود مثالم که خود معاینه اوست

2 خیال بین که مرا بر خیال می‌‌دارد من آن نی‌ام که بدانستمی خیال از دوست

3 چنان ز خویش برفتم که در تصرّفِ من نه عقل ماند و نه هوش و نه مغز ماند و نه پوست

4 درین میانه شنیدم که گفت با ما باش ز خویشتن به درآ آخر این چه عادت و خوست

5 نگفته‌ایم که از هر چه غیرِ ما باز آی به دستِ وسوسه دادن زمامِ دل نه نکوست

6 جحیم وسوسهء شیطن است پس ز جحیم ببر کآخر کم‌تر عطایِ ما مینوست

7 به دفع شیطنه لا حول گوی و لا قوّه به غیر الّا بالله دگر چه راه و چه روست

8 نزاریا همه از بهرِ ما و با ما گوی سخن سرای که از ما نگفت بی‌هده گوست