صبا با گل بگو از من دگر از جهان ملک خاتون غزل 782

1 صبا با گل بگو از من دگر باز به بستان آمدی با برگ و با ساز

2 ربودی دل به دستان از بر ما درآمد بلبل خوش گو به آواز

3 به عشق روی گل سرو از چمنها خرامیدند باری از سر ناز

4 که تا گل سرو بیند سرو در گل کند نرگس ثنای خویش آغاز

5 گل خوش بو به سرو ناز می گفت چه باشد کز درم آیی شبی باز

6 جوابش داد سرو بوستانی که گفتم با صبا بسیار ازین راز

7 که تا آورد بویت سوی بستان شدم از بوی جان بخشت سرافراز

8 ز عشق رنگ و بویت در چمنها درآمد بلبل جانم به پرواز

9 گل و سرو چمن را نیست رونق درین بستان جهان با خار می ساز