صبا بویی ز تو سوی من از جهان ملک خاتون غزل 497

1 صبا بویی ز تو سوی من آورد جزاک الله که جانم با تن آورد

2 ز تیغ غمزه ات آهوی وحشی خراج چشم تو بر گردن آورد

3 رخت را مه نمی گویم که مه را شعاع روی تو در خرمن آورد

4 گریبان مرادم دست بگرفت که با لطف تو پا در دامن آورد

5 شرار آتشین این دل تنگ خلافی در وجود آهن آورد

6 هوای کوی آن مه روی ما را دگرباره به سوی مأمن آورد

7 نمی دانم چه بویست این مگر باد پیامی از جهان سوی من آورد