صبا شاد آمدی از کوی از جهان ملک خاتون غزل 1126

1 صبا شاد آمدی از کوی جانان چه داری راست گوی از بوی جانان

2 عبیر و عنبر ساراست گویی نسیم طرّه گیسوی جانان

3 خوش آوردی که جانم تازه کردی به بوی دلپذیر از کوی جانان

4 برو بادا ز من در گردنت باد ببر از من پیامی سوی جانان

5 که جان آمد مرا بر لب از این بیش نمی تابد فراق روی جانان

6 مرا از قبله گر پرسند گویم شدم محراب جان ابروی جانان

7 به روی مهوش آن نور دیده کنون آشفته ام چون موی جانان

8 چه گویی در سر کوی فراقش دلم سرگشته از باروی جانان

9 سمن در سایه شمشاد می گفت منم از جان و دل هندوی جانان

10 دلم گم گشته از من در جهانست شده عمریست هم زانوی جانان