صبا ز برگ گلش چون از ابن یمین فریومدی غزل 128

1 صبا ز برگ گلش چون کلاله بر گیرد دلم چو سنبلش آشفتگی ز سر گیرد

2 چو یوسف است بخوبی ولی سلیمان وار هزار کشور جانرا بیک نظر گیرد

3 دمید سبزه تر بر کنار سرخ گلش چو هاله ئی که ز قوس قزح قمر گیرد

4 بغیر غالیه گون خط بگرد سطح مهش که دید شام که او دامن سحر گیرد

5 بسوزم از تف دل گفتمش چنان زغمت جواب داد که با من کجات در گیرد

6 باختیار سفر از جناب حضرت او کسی کند که دل از جان خویش بر گیرد

7 از او جدا نتوانم شدن که روز وداع رود ز دیده من سیل و رهگذر گیرد

8 نه آن بود دل من گر هزار جور کشد که جز طریقه عشقش ره دگر گیرد

9 نباید ابن یمین را جفاش تلخ از آنک چو بگذرد بلبش لذت شکر گیرد