صبا چو با سر زلف تو از ابن یمین فریومدی غزل 317

1 صبا چو با سر زلف تو کرد همرازی زبان گشاد نسیم خوشش بغمازی

2 ببوی زلف تو مرغ دل از قفس بپرید هوای کوی تو بگزید و گشت پروازی

3 دل از تو سیر نگردد بجور کز تو کشد گرش بعنف برانی ورش بلطف بنوازی

4 دل از تو سیر نگردد بجور کز تو کشد گرش بعنف برانی ورش بلطف بنوازی

5 دلم شکار تو گشت و هنوز در پی او کمان و تیر ز ابرو و غمزه میسازی

6 بدینصفت که دل از دست عاشقان بردی ترا رسد که کنی بر بتان سرافرازی

7 ز سر برون نکنم شور لعل شیرینت گرم بر آتش سوزان چو شمع بگدازی

8 ز خط حکم تو تا حشر بر ندارم سر گرم چو خامه بآب سیه در اندازی

9 چه با ک ابن یمین را از آنکه سر برود چو نیست در سرش الا هوای سربازی