صبا چو حلقه آن زلف تابدار گشاد از جامی غزل 163

1 صبا چو حلقه آن زلف تابدار گشاد گره ز رشته جانهای بی قرار گشاد

2 ز ذوق بوس و هوای کنار توست به باغ که غنچه کرد دهان باز و گل کنار گشاد

3 بهار شد سوی بستان گذر که هر گرهی که داشت شاخ گل از غنچه در بهار گشاد

4 گشاد از دهن تنگ تو دلم آری ز غنچه مرغ چمن را بود هزار گشاد

5 ز سرو و لاله تماشای قد و روی تو کرد چو باغبان به چمن چشم اعتبار گشاد

6 نهاد بر جگر لاله داغ چون سوسن زبان به وصف تو بر طرف لاله زار گشاد

7 بغیر یار ندیدم درون پرده کسی قضا چو پرده عزت ز روی کار گشاد

8 ز شهر عشق مخوان سوی کعبه جامی را که پای تابه غربت درآن دیار گشاد