صبا رسید و رسانید از جهان ملک خاتون غزل 1095

1 صبا رسید و رسانید بوی یار قدیم به سان عنبر تر می دهد ز لطف نسیم

2 دماغ جان چو معطّر شدم ز باد صبا یقین شدم که پراکنده گشت زلف چو جیم

3 نظر به جانب دلخستگان هجران کن که نیست طاقت و صبرم ز روی لطف عمیم

4 ز تشنه آب زلالی مکن دریغ مرا که آب چشمه حیوان تویی و بنده سقیم

5 ز حال زار من خسته دل چه می پرسی مراست گریه به عشقت قرین و ناله ندیم

6 اگر چو سرو روان پیش ما کنی گذری نثار پای عزیز تو سر کنیم نه سیم

7 مرا ز جنّت فردوس حاصلی نبود رضای دوست بسی خوشتر از بهشت برین