1 دوش با من نگار من آن کرد که بصد سال عذر نتوان کرد

2 زلف بر بند خود بدستم داد حلّ آن مشکلاتم آسان کرد

1 عکس رخ تو چون بر فلک می افتد مه در دویی خویش بشک می افتد

2 رخسارۀ لعل بر رح زردم نه کان رنگ برین رنگ خشک می افتد

1 رخ و زلفت از شگرفی، صفت بهار دارد خنک آنکه سر و قدّی ، چو تو در کنار دارد

2 لب لعل دل فریبت ، ز گهر حدیث راند سر زلف مشک بارت، ز بنفشه بار دارد