روی چو مهت کاینه جان و از اسیری لاهیجی غزل 126

1 روی چو مهت کاینه جان و جهانست حسنش ز همه ذره چو خورشید عیانست

2 عالم شده از نور رخت ظاهر و پیدا در پرده هر ذره جمال تو نهانست

3 در ظاهر و باطن بیقین از همه رویی عارف همه او بیند و جاهل بگمانست

4 در مذهب من نام و نشان جمله ترا بود غیری که نباشد ز کجا نام و نشانست

5 خورشید حقیقی است که از کون و مکان تافت عالم همه روشن شده از پرتو آنست

6 از عاشق دیوانه خبر جوی ز معشوق کین زاهد افسرده هم از بیخبرانست

7 حسن رخ تو دید اسیری ز دو عالم ای جان ز جهان او بجمالت نگرانست