روزیت هوای من درویش از جهان ملک خاتون رباعی 135

1 از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا

2 من چو خاک راه گشتم در ره عشقت به جان تا مگر از روی لطف از خاک برداری مرا

1 فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست جور و جفات بر دل تنگم به غایتست

2 چشمت بریخت خون دلم را به تیغ هجر دادم ز وصل ده که نه وقت حمایتست

1 مرا به دولت وصل تو گر رساند بخت زهی سعادت و اقبال و این تواند بخت

2 اگر کنی نظری سوی بنده از سر لطف به تخت شادی و کام دلم نشاند بخت