روم چو از سر کویش، نمی‌رود از سلیم تهرانی غزل 760

1 روم چو از سر کویش، نمی‌رود پایم چو آب می‌روم و همچو ریگ بر جایم

2 به راه شوق، نشان تا ز نوک خاری هست ز برگ لاله و گل، پا نمی‌خورد پایم

3 ز عشق بس که پریشانم، اهل عالم را تمام موعظه همچون حدیث دانایم

4 چو قطره خاطر جمعی نداده‌اند مرا به راه عشق پریشان چو سیل دریایم

5 زبان طعنه مبادا که بر تو بگشایند مباش همره من جان من که رسوایم

6 کشید از قدمم خار راه او ایام چو شمع رفت برون جانم از کف پایم

7 سلیم پنجهٔ مژگان ز بس مرا افشرد چو خار خشک نمانده‌ست نم در اعضایم